Lezen en schrijven

Een opleiding niet af kunnen maken omdat voor één vak je taalvaardigheid onvoldoende is. Op een boodschappenbriefje schrijven dat je “iets voor de soep” nodig hebt i.p.v. te vermelden dat het om “vermicelli” gaat. Nu je ouders tachtig zijn voor het probleem staan dat je binnen afzienbare termijn zelf de administratie bij moet gaan houden terwijl je niet goed kunt lezen. Dat is wat mensen aan de scholing “ambassadeur laaggeletterden” op basis van eigen ervaringen vertelden. Indrukwekkend was ook het verhaal van de vijftiger die in een groot bedrijf driehonderd mensen aanstuurt. Hoe hij in een vorige positie thuis uren en uren overwerkte om roosters en schema’s in orde te maken, hoe hij een verbod uitsprak op e-mailverkeer omdat er “oneigenlijk gebruik” van gemaakt werd, hoe hij tegenwoordig taken kan delegeren opdat niet bekend wordt dat hij laaggeletterd is. En als dat uitkomt? Dan neemt hij ontslag!
De impact van slecht kunnen lezen en schrijven is nog velen malen groter dan ik me al voorgesteld had. Gisteravond maakte ik kennis met de ervaringen van oer-Hollandse vijftigers, maar ook allochtonen kampen ermee en zelfs scholieren getuige de kop in Trouw van 8 december: “Eén op zeven scholieren laaggeletterd”.
Met de verhalen die ik gisteravond gehoord heb op het Da Vinci College ga ik aan de slag. Een ambassadeur laaggeletterdheid zijn/haar verhaal laten doen ten overstaan van een flinke groep raadsleden lijkt me een goed begin. Maar ook ambtelijk valt er denk ik winst te halen. Brieven vanuit het gemeentehuis zouden toegankelijker kunnen en baliemedewerkers zouden (nog) alerter kunnen zijn op mensen die moeilijk lezen en schrijven. En zou eigenlijk iedereen wel raad weten met de informatiezuil in de hal van het gemeentehuis?