In dezelfde krant stonden ze; overlijdensberichten van Fransje van Oord en van Ad van den Bosch. Ze kenden elkaar waarschijnlijk niet eens. Vanuit Trema mocht ik jarenlang met hen samenwerken.
Iedere woensdagmiddag stapte Fransje even gedreven en vrolijk binnen om vol enthousiasme tekenlessen te geven aan groepen kinderen. Jaren later mocht ik haar interviewen in het kader van een boekje over mantelzorg. Het vergde veel van haar, maar haar optimisme was onveranderd.
Ad van den Bosch was betrokken en trouw lid van het Regha. Zelden of nooit liet hij een vergadering verstek gaan en ondanks zijn beperkingen deed hij volop mee aan de toegankelijkheidsonderzoeken. Maar vooral de vriendelijkheid en de altijd aanwezige warme belangstelling van Ad zullen me bijblijven.
Het raakt me dat deze twee bijzondere en betrokken mensen er niet meer zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten