Nieuwe iPads

Hij ligt me in z’n doos toe te lachen. Heel dun, smal en als je ‘m aanzet sneller en helderder dan z’n voorganger. Maar schiet ik er nu echt iets mee op? Had ik last van de “dikte” van z’n voorganger? Van de “traagheid”? Of het “onscherpe” beeld? Nee geenszins. Het “ouwetje” werkte naar volle tevredenheid.

Een raadslid van een andere partij is er echter helemaal blij mee. Een echt hebbeding. Iets om mee te pronken. Je moet met je tijd meegaan. En hij was al gefinancierd.  

Ik schaam me alleen maar. Waarom geven we in vredesnaam duizenden euro’s uit aan nieuwe – in mijn ogen overbodige - iPads voor de raad, terwijl we tegelijkertijd projecten voor senioren wegbezuinigen en zuchten en steunen over de financiële situatie de komende jaren?

Maar ik schaam me ook voor mezelf. Waarom heb ik – minstens voor mezelf - niet gewoon een nieuwe iPad geweigerd? Of kan dat misschien wel helemaal niet? Ik had gewoon echt beter op moeten letten en scherper moeten zijn. Augh.