Niet meer handelen vanuit 'zorgplicht', maar handelen vanuit 'compensatieplicht', dat is het idee achter de kanteling die binnen de WMO moet gaan plaatsvinden. Niet meer vragen om een rolstoel, een scootmobiel of een aanbouw, maar schetsen wat de problemen, de beperkingen zijn en in samenspraak komen tot een goede oplossing. Dat kan een individuele voorziening zijn, maar ook een algemene voorziening (boodschappendienst, collectief vervoer, rolstoeluitleen) of de suggestie om het zelf op te lossen omdat er voldoende mantelzorgers of voldoende financiële middelen zijn. Binnen de "nieuwe WMO" moeten mensen in ieder geval weer zelf verantwoordelijkheid nemen. Dat vraagt een mentaliteitsverandering.
Dit is heel kort samengevat het verhaal dat een VNG-medewerker gisteravond hield ten overstaan van raadsleden, zorgverleners en belangengroepen. Zeker na een aantal voorbeelden een alleszins redelijk verhaal. En toch voel ik me er ongemakkelijk bij. Binnen de WMO moeten gemeenten rekening houden met de behoeften en persoonskenmerken van de aanvrager. Zolang je niet alle regelingen dichttimmert kan er naar mijn idee sprake zijn van willekeur. Hoe goed ook geschoold; de ene intaker is de andere niet. Wanneer is het aantal mantelzorgers voldoende? Wie bepaalt of de financiële armsslag toereikend is? En wat gaat er gebeuren als er gemeentelijk tekorten ontstaan? Worden we dan strenger? En gaan we niet standaard kiezen voor de goedkoopste oplossing omdat die ook tot de mogelijkheden behoort?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten