vrijdag 21 december 2018

Het einde

Op 18 december werd in de raad afscheid genomen van de gemeente Werkendam. Het werd mijn allerlaatste "optreden" als raadslid en fractievoorzitter. Het verhaal wat ik hield namens Progressief Altena staat hieronder. Het is tevens mijn laatste blog als politica:

We nemen vanavond afscheid van de gemeente Werkendam. Dussen zal echter gewoon Dussen blijven en Sleeuwijk gewoon Sleeuwijk. Onze inwoners zullen onder de vlag van Altena ongetwijfeld de dingen blijven doen die ze ook deden onder de vlag van Werkendam.
Wat verandert is de schaal waarop een gemeentelijk apparaat opereert. Maar ook hierin zullen veel paralellen te trekken zijn met de wijze waarop jarenlang in de gemeente Werkendam beleid tot stand kwam en besluiten genomen worden. In hoe dat ging wil ik u graag meenemen. Ofwel “de gemeenteraad door de ogen van Progressief Altena”, “politiek door de ogen van Progressief Altena”

Politiek is emotie
Hier in de raad hebben we elkaar verafschuwd en weer omarmt. We zijn gefrustreerd geweest en hebben met elkaar gelachen. We hebben verdriet en vreugde gedeeld. Niet alleen op politiek vlak, maar tot op zekere hoogte ook privé. Om het verhaal van Progressief Altena een kapstok te geven, hangen we het daarom op aan emoties, aan kenmerken. Typisch vrouwelijk? U gaat het zien. Maar ik heb wel gelijk het volgende haakje te pakken.

Politiek is mannelijk
Vrouwen zijn in Werkendam altijd in de minderheid geweest en daar waar we meededen was het bijna altijd op de portefeuilles zorg, onderwijs en welzijn.  De ene mannelijke voorzitter kon dat goed hendelen, de ander kon het niet nalaten daar steeds weer een opmerking over te maken. Hennie, Jennie, Sandra; we wisten altijd waar we het over hadden, hielden het hoofd recht en wisten elkaar te vinden op onderwerpen die voor ons van belang waren. En tussendoor gaf Hannie Visser-Kieboom ons een podium door steeds weer de schijnwerpers op vrouwen te richten, o.a. door de uitreiking van de Toontje Sprenger Pluim.

Politiek is ontwikkelen
Vele grote ontwikkelingen hebben we de afgelopen 10, 15 jaar als raad mogen meemaken. Ik noem er een paar: de ontpoldering van de Noordwaard, de aanleg van het regionale bedrijventerrein, de drie decentralisaties en de waterproblematiek. Maar er zijn er nog veel meer. Ook voor mij persoonlijk was politiek ontwikkeling. Het bracht mij op plekken waar ik anders geen toegang zou hebben en informatie die aan vele anderen voorbij ging. En dan mocht ik er ook nog, samen met mijn fractiegenoten, samen met de gehele raad sturing aan geven ook. Ik zal dit enorm missen. Immers…..

Politiek is vluchtig
Iedere vier jaar verschijnen en verdwijnen er mensen. Zoals nu onze Anne Nieuwenhuis.


In 2006 schoof hij naast me als burgerraadslid in de commissie Inwoners, van 2010 tot 2014 zat hij als raadslid in de commissie Grond en sinds 2014 doet hij gewoon én Grond én Bestuur. Maar ook nog de auditcommissie en de werkgroep visie. Werkelijk van alle markten thuis. En onze Anne leest ook nog eens alles. Echt alles. Maar vooral: hij onthoudt het nog ook. Ons ijzeren geheugen. Vooral  op de achtergrond is Anne voor zowel Progressief Altena als voor geheel politiek Werkendam van onschatbare waarde geweest. Vanwege zijn kennis, maar ook vanwege de soms volledige nieuwe invalshoeken die hij zag. En soms trad hij dan ineens naar buiten. Soms wat ingewikkeld in z’n taal, maar altijd scherp en analytisch en dusdanig dat iedereen respectvol luisterde en zich nog eens op de kop krabde mbt het onderwerp. Maar daarover straks meer.

Politiek laat sporen na
Het is vanavond een afscheid van het raadswerk voor velen van ons. Er zijn weer nieuwe mensen die verder gaan werken aan wat wij neergelegd hebben. Groter, indringender was echter het definitieve afscheid wat mijn partij moest nemen van vier mensen die samen met ons politiek bedreven hebben. Ik heb het dan over Arjan Verschoor, Gerrie van Dijk, Ad Vermeer en Evert Begemann.
 
 

Met zeer veel waardering kijken wij terug op de bevlogenheid, de inzet, de kennis en kunde van en de samenwerking met ieder van deze vier rode mannen. Twee belangrijke sporen lieten ze ons na: Hun oog voor de kwetsbaren en de zorg voor het milieu.

Politiek is kleur bekennen.
Laten zien waar je staat. In de sporen van onze voorgangers hebben de PvdA en Progressief Altena de afgelopen tien, vijftien jaar bij herhaling een aantal thema’s voor het voetlicht gehaald. We noemen de  meest in het oog springende:  laaggeletterdheid, de positie van Xinix, duurzaamheid, de afvalproblematiek, onnodige bezuinigingen op de deeltaxi, het maximale halen uit de zorg voor kwetsbaren en minima, de bedenkelijkheid van kunstgras, bouwplannen in de uiterwaarden, jeugdaccommodaties en natuurlijk de WMO in de volle breedte. Soms hadden we succes op deelgebieden en heel, heel soms op een groot thema. De afgelopen acht jaar waren we immers oppositie en daarvoor gold:

Politiek is genegeerd worden
Voorstellen vanuit de oppositie, hoe goed ze ook waren, hadden altijd minder kans van slagen dan die vanuit de coalitie. Met name Altena Lokaal en het CDA sloten vaak vooraf al de gelederen. Meest pijnlijk waren de keren dat er vanuit de oppositie een voorstel kwam wat het CDA en/of Altena Lokaal dan overnam en in een eigen, net iets ander, voorstel goot.
Maar ook was er een verschil voor wat betreft het vooraf zoeken van steun voor moties en amendementen. Progressief Altena deed dat consequent richting alle partijen, maar m.n. vanuit het CDA en Altena Lokaal werd dat niet gedaan. Als oppositie werd je hierdoor buitenspel gezet.
Genoemde situaties deden zich vooral voor tot pakweg anderhalf jaar geleden. Sinds het besluit tot fusie viel er namelijk steeds minder te besluiten en passeerden steeds meer voorstellen met een minimum aan discussie. Wat dat betreft wordt het hoog tijd dat politici weer de scherpte op zoeken en dat er weer wat te beleven is in de politieke arena. Maar dan wel graag een arena waarin iedereen echt mee kan spelen.

Politiek is de scherpte opzoeken.
De scherpte zoals Progressief Altena die in mei 2013 opzocht in de discussie rondom de brede school in Dussen. Met een bomvolle publieke tribune in de rug vochten CU en PA als leeuwen om gedaan te krijgen dat uitgevoerd zou worden wat de inwoners van Dussen wensten. Helaas tevergeefs.

Of de scherpte van onze Anne mbt de teruglegging van de Sleeuwijkse dijk ten behoeve van de aanleg van een derde haven. Feilloos legde hij bloot hoe de wethouders van het CDA en de SGP hun boekje te buiten waren gegaan en de raad onvoldoende hadden geïnformeerd. Ondanks instemmend geknik kreeg onze ‘motie van afkeuring’ echter geen meerderheid.


Politiek is onmacht
De allereerste discussie over de toekomst van de zwembaden staat me nog helder voor de geest. Hoe ik contacten had gelegd, onderzoek had gedaan en met een voorstel kwam dat in mijn ogen grote slagingskans had. Binnen 5 minuten was ik afgeserveerd en weggezet als degene die de zwembaden wilde sluiten Ik werd volkomen verkeerd uitgelegd en ben zeker een week totaal van de leg geweest.


Maar ook de onmacht in het jaar 2014 toen de bestuursopdracht P&O klapte, op het gemeentehuis gesproken werd van een angstcultuur, Breuer en Koenen een setje bleken en de zaak Potters vol in de schijnwerpers stond. Achter de schermen is hier door Progressief Altena heel veel tijd en energie in gestoken. In de openbaarheid bleek alleen het agenderen van de geklapte bestuursopdracht een mogelijkheid. Samen met de CU grepen we die aan. Tot een bespreking kwam het echter niet want de coalitiepartijen bleven provocerend weg. Het verdriet en de onmacht hierover laat zich weer onverminderd scherp voelen.
Maar genoeg over deze inktzwarte periode. Er waren gelukkig ook voldoende zaken om heel blij over te zijn. Want……

Politiek is iets bereiken
Met veel plezier denken wij nog immer terug aan 2008, hoe we na een lange voorbereiding voor elkaar kregen dat de eigen bijdrage op het leerlingenvervoer geschrapt werd.

En aan 2016 toen we de totale bezuiniging op de Steunpunten eerst wisten te halveren en een jaar later – samen met de CU - volledig wisten terug te draaien. Maar ook kijken we trots terug op de vele wat kleinere succesjes die we boekten op eerder genoemde onderwerpen. En hoewel we niet bereikten wat we écht wilden, zijn we wel trots op de wijze waarop we de discussie over de aankoop van het Rabobankgebouw ingingen. Met ons tamboeren over de geheimhouding van de cijfers en onze stem tegen de aankoop hebben we absoluut mensen aan het denken gezet. In de drie raden, maar zeker ook in de dorpen van Altena.
 



Politiek is lang van stof
Misschien is het maar goed dat we met elkaar een tijdlimiet hebben afgesproken, want ik zou nog heel lang door kunnen gaan. Namens Progressief Altena had ik nog willen vertellen over onze gewaardeerde steunfractie en over de burgerraadsleden die we aan onze zijde hebben gehad. Over de aandacht die Otto van Breugel altijd wist te genereren, de humor van Peter Ribbers en de blikken van verstandhouding met Peter Noordergraaf. Over alle verwarrende naamswijzigingen van de lokale partij. Over de zwerfvuilacties en de pareltjestochten van Progressief Altena en de mooie avonden die we organiseerden over de WMO, participatie en wonen. Over de vijf burgemeesters die ik heb meegemaakt. Over het ijsje voor het zomerreces en de rituele dansen op het provinciehuis. Over de begroting en de jaarrekening: hoe het altijd kommer en kwel was en achteraf weer meeviel, hoeveel tijd het maken van de schriftelijke reactie kostte en over het feit dat Progressief Altena er altijd de meeste technische vragen wist uit te persen. Nog een hele tijd zou ik door kunnen gaan. Er is zoveel te memoreren. Maar ik moet afronden. Met pijn in het hart. Het is immers mijn laatste keer, mijn laatste kans. Ook ik verlaat de politiek. Met hele grote tegenzin.

Politiek is prachtig
Met ongelofelijk veel plezier ben ik de afgelopen drie periodes raadslid geweest. Voor het grootste deel daarvan heb ik op mijn manier verantwoording afgelegd in mijn blogs.
Het raadswerk was beslist niet altijd makkelijk. Dat is uit mijn verhaal denk ik wel duidelijk geworden, maar het was wel ongelofelijk leerzaam en rijk. Ik ben trots op wat ik voor elkaar heb gekregen. Op veel wat kleinere dingen, maar ook op lessenserie over politiek en democratie die ik twee jaar lang met Bert van Seters op scholen heb gegeven. De jarenlange succesvolle scholenbezoeken aan het gemeentehuis zijn hieruit voortgekomen. Dat was toch maar mijn geesteskind!
 
Maar goed. Nu echt de laatste woorden. Ik begon in 2002 als burgerraadslid zwetend en met hartkloppingen achter de tafelmicrofoon en sta hier nu – weliswaar geëmotioneerd – achter de katheder alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Ik heb mensen en situaties woorden mogen geven, me sterk mogen maken voor rechtvaardigheid. Het was prachtig, werkelijk prachtig om dit te mogen doen. En dat dankzij het feit dat tot drie keer toe mensen in mij geloofd hebben. Heel veel dank daarvoor.   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten