Heronderzoeken WMO

Het Werkendamse college (CDA, SDc, SGP) is een groot voorstander van het uitvoeren van heronderzoeken in het kader van de WMO. Al in 2010 zou gestart moeten worden met nagaan of de circa 300 voorzieningen (rolstoelen, scootmobielen, trapliften, enz.) nog gebruikt worden en naar wens zijn. Dit moet gebeuren middels huisbezoeken en kost tussen de 3 en 4 uur per persoon. Gedacht wordt dat met het terughalen van ongebruikte voorzieningen zoveel bespaard kan worden dat de kosten voor het heronderzoek eruit te halen zijn.
Natuurlijk moeten niet gebruikte voorzieningen terug naar gemeente die ze in bruikleen heeft verstrekt. Maar wat gebeurt er vervolgens mee? Het gerucht is heel hardnekkig dat teruggenomen scootmobielen, rolstoelen enz. door de leverancier niet weer opnieuw ingezet worden en dat de depots met gebruikte materialen overvol zitten. Hergebruik van de voorzieningen zou dus minimaal onderdeel moeten uitmaken van het idee van hercontroles.
Wat me echter meer dwars zit is dat het idee van de hercontroles opgevoerd wordt als manier die tot besparingen moet leiden. Een verkeerd uitgangspunt! De gemeente heeft permanent in beeld wie wat in bruikleen heeft. Als je écht zorg hebt voor mensen is het toch de gewoonste zaak van de wereld dat je met grote regelmaat informeert of de voorziening nog voldoet en dat je ingrijpt indien dat niet het geval is? Een telefoontje, mailtje of briefje daarover zou moeten volstaan. En als je écht zorg hebt voor mensen dan kom je in een heel kort tijdsbestek over de brug met een voorziening die voor iemand toereikend is. Nu gaan er vaak maanden overheen voor er iets geleverd wordt. Hoe vaak zou het voorkomen dat daardoor iets niet meer nodig of toereikend is? Laat het college eerst maar eens alles op alles zetten om de bestaande achterstanden in de uitvoering weg te werken en weg te houden. Zorg voor mensen: daar moet het om gaan!